بن کثیر [درکتاب البدایة و النهایة] از أصبغ بن نباته روایت می‌کند: که مردی نزد علی رضی الله عنه آمد و گفت: ای امیرمؤمنان من نیازی دارم که قبل از تو آن را از خداوند می‌خواهم، اگر نیازم را بر آورده کردی که خدا را سپاس می‌گویم و از تو تشکر می‌کنم، در غیر اینصورت خدا را سپاس می‌گویم و تو را معذور می‌دانم. علی رضی الله عنه گفت: نیاز خود را روی زمین بنویس چرا که زشت می‌دانم که ذلّت گدایی را در چهره‌ات مشاهده کنم. آن مرد روی زمین نوشت: من نیازمند هستم. علی گفت: آن لباسم را بیاورید، لباس را آوردند و علی رضی الله عنه به او داد، لباس را گرفت و پوشید و شعر زیر را زمزمه کرد:
کسوتنی حُلة تبلی محاسنها
إن نلت حسن ثنائى نلت مکرمة
إن الثنا لیحیی ذکر صاحبه
لا تزهد الدهر فی خیر تواقعه

فسوف أکسوک من حسن الثنا حللا
ولست أبغى بما قد قلته بدلا
کالغیث‌یحیی نداه‌السهل والجبلا
فکل عبد سیجزی بالذی عملا
به من لباس پوشیدی که با گذشت زمان زیبایی‌اش کهنه می‌شود
اما من بزودی تو را با ستایشهای نیکو خواهم پوشاند
اگر با تعریف و مدح من به ارزش و احترامی ‌برسی
من در برابر آنچه گفتم عوضی نمی‌خواهم
بدون تردید مدح، نام مدح شنونده را زنده نگه می‌دارد.
مانند باران که شبنم آن دشت و کوه را زنده می‌کند
هرگز زمانه خیری که ‌انجام دادی فراموش نخواهد کرد
و هر کس به زودی پاداش عملی را که ‌انجام داده، خواهد دید

علی رضی الله عنه دستور داد صد دینار آوردند و به آن مرد داد، أصبغ گفت: ای امیرمؤمنان! لباس خوب و صد دینار می‌دهی؟ گفت: آری! چون از رسول ‎الله صلی الله علیه و سلم شنیده‌ام فرمود: «انزلوا النّاس منازلهم»: (با مردم به اندازه جایگاه ‌آنان رفتار کنید، این ارزش و مقام این مرد در نزد من است.)[1]

پاورقی:
[1]- البدایة و النهایة8/9.
به نقل از:
سیره أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب رضی الله عنه و شخصیت و عصر او، تألیف: دکترعلی محمد محمد صلابی